شناختنامه حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) و شهر ری نسخه متنی

از بتان نمكى و ز لب آن نوش لبانما لها ملح اجاج و لها عذب فراتهمه مشكين خط و سيمين بدن و غنچه دهنهمه گلچهره و شكرلب و شيرين حركات
و علماى جغرافى نفوس و جمعيت طهران را سيصد و هشتاد هزار نوشته اند،و نفوس حضرت عبدالعظيم را بيست هزار تخمين كرده اند كه كليةً چهارصد هزاربوده باشد و دارالخلافه طهران سيزده باب دروازه دارد.

1 ـ دروازه يوسف آباد،

2 ـ دروازه شميران،

3 ـ دروازه دولت، اين سه دروازه درسمت شمال طهران واقع اند.

4 ـ دروازه دوشان تپّه،

5 ـ دروازه دولاب،

6 ـ دروازه خراسان، در سمت مشرقشهر واقع اند.

7 ـ دروازه راه آهن،

8 ـ دروازه حضرت عبدالعظيم،

9 ـ دروازه غار،

10 ـ دروازهخانى آباد، در طرف جنوب شهر واقع اند.

11 ـ دروازه گمرك،

12 ـ دروازه قزوين،

13 ـ دروازه باغ شاه در سمت مغرب شهرواقع اند.

و مسافت طهران الى خرابه هاى رى دو ميل و الى قصبه حضرت شاهزادهعبدالعظيم قريب يك فرسخ مى شود.

و اما مرقد شاه عبدالعظيم و هوالان خارج عن محوطة التى هى قاعدة بلاد الرى فىهذا الزمان، و ذلك لان المدينة القديمة المسماة بالرى قدانهدمت بتمامها و لم يبق منها الااقر من ذلك القبر المطهر، فبقى هو بمنزلة قرية كبيرة أو قصبة واقعة على رأس فرسخ منطهران المذكور.

مورّخين در شرح حال امام زاده واجب التعظيم عليه السلام نوشته اند كه آن بزرگوار از اكابرمحدّثين و از اصحاب حضرت امامين محمد تقى و على النّقى عليهما السلام مى بود، و ازجور خلفاى عباسى به رى تشريف آورده مخفى شد در سردابى در خانه مردى