آشنایی با قرآن جلد 7

اين است كه هر منطقى را كه شما دنبال كنيد به جايى مى رسد كه ديگر آنجا خود بشر مى ايستد
اما نه از
باب اينكه راه ندارد كه جلو برود
بلكه از باب اينكه به نهايت رسيده است .

نقطه مقابل
كار پوچ است
كارى كه همان قدم اولش لنگ مى زند . مثالهاى متعارفى در اين مورد ذكر مى
كنند .

معمولا اغلب اشخاص اين نوع اعتيادها را دارند :

يكى عادتش اين است كه با انگشترش بازى مى كند
ديگرى عادتش اين است كه با تسبيحش بازى مى كند و سومى با ريشش بازى مى كند . مى پرسيم براى چه با ريشت
بازى مى كنى ؟

مى گويد الكى . اين " الكى " يعنى پوچ
بيهوده . اين قبيل كارها از همان قدم اول " براى "
ندارد تا به قدم دوم برسد . كارى است كه فقط همان كار است و براى هيچ انجام شده است
كارى است
غيرحكيمانه
غيرعاقلانه .

اگر انسان كارى انجام دهد كه اگر از او بپرسند براى چه چنين مى كنى
" براى "
نداشته باشد
اين كار را مى گوييم پوچ
باطل.

برمى گرديم به كارهاى بامعنا و غيرپوچ . آنجا كه در آخر
امرى مثل سعادت فرد مطرح مى شود معنايش اين
است كه اين امر يك كمال است . خود كمال ديگر براى انسان مطلوب بالذات است و نه تنها براى انسان بلكه در
عالم خلقت[ كمال
مطلوب بالذات است] .

قرآن منطقش اين است كه خلقت آسمانها و زمين از آن جهت كه منتسب به ذات حق است يك كار پوچ و بيهوده نيست
.
اين يك امر بديهى است كه هر چيزى وجودش كمال است و نيستى اش نقص . وجود عالم بر عدمش رجحان داشته است
يعنى نفس وجود دادن به آن كمال بوده است و علاوه بر اين چون عالم ما عالم حركت است و هر موجودى بايد
تدريجا به منتهاى كمال خود برسد پس خدا عالم را خلق كرده است تا موجودات
به نهايت كمال خودشان برسند .