آشنایی با قرآن جلد 7

در قيامت همه مردم مگر افراد بسيار نادرى كه يك
لحظه را هم از دست نداده اند احساس غبن مى كنند . حساب مى كنند كه ما هفتاد سال عمر كرديم . هفتاد سال
يعنى هفتاد " سيصد و شصت و پنج روز " .

هفتاد را در سيصد و شصت و پنج ضرب كنيد و بعد آن را در بيست و چهار
ساعت ضرب كنيد و بعد تعداد ساعتها را ضرب در شصت دقيقه كنيد . هر كس پيش خود حساب مى كند كه از هر دقيقه
اين عمر مى توانستم استفاده كنم . در حديث است كه ساعات و لحظات عمر انسان همه در مقابلش مجسم مى شود .

بعد نگاه مى كند مى بيند مثلا در پنج هزار دقيقه يك دقيقه هست كه پر كرده است و سفيد است
دقيقه هايى
را سياه كرده است و دقيقه هايى را خالى نگه داشته است . آن لحظاتى كه سفيدى اش بيش از سياهى است
يعنى
وقت خودش را نورانى كرده و از آن استفاده كرده است .

در حديث است كه اگر مى شد كسى در قيامت به خاطر
احساس مغبونيت بميرد اكثر اهل محشر مى مردند . آن وقت مى گويد چقدر عمر من تلف شد و از بين رفت !

مى
توانست تمام كارهاى من براساس رضاى حق و بر طريق پيمودن صراط عبوديت باشد . حتى من مى توانستم لحظات
خواب خود را عبادت كنم . انسان به خواب احتياج دارد . انسان اگر كارهايش براساس برنامه الهى باشد همه
كارهايش عبادت مى شود .

خوابى كه براساس احتياج باشد
براى اين باشد كه انسان رفع خستگى كند تا باز به
كارهايى بپردازد كه در آنها رضاى حق باشد عبادت است . غذا خوردنش هم عبادت مى شود
شوخى و مزاح كردنش
هم عبادت مى شود . هرچه كه در اين مسير در حد نياز باشد و هدف اصلى انسان خدا باشد همه عبادت مى شود .

آيا من مى توانم شش يا هفت ساعت پشت سر هم بخوابم و همه خواب من عبادت باشد ؟

البته مى توانم .
اما آن كسى كه هيچ لحظات نورانى ندارد ديگر واويلاست .