آشنایی با قرآن جلد 7

مثلا مى خواهى برنامه اى بريزى براى اينكه مدرسه اى تاسيس كنى
باغى درست كنى و ده سال هم بايد براى
آن كار كنى . اگر بگويى من كه شايد فردا بميرم پس اين كار را براى چه كسى انجام دهم
درست نيست
بلكه
فكر كن كه انشاالله زنده هستى .

يا مى خواهى درسى را شروع كنى و شش سال وقت مى خواهد . اينجا فكر كن
انشاالله زنده هستى
چرا فكر كنى كه فردا مى ميرى
فكر كن كه زنده هستى . اما اگر گناهى مرتكب شده اى و
مى خواهى توبه كنى
حق مردم را مى خواهى بدهى
نمازهايت را مى خواهى قضا كنى
خودت را مى خواهى اصلاح
كنى
نگو انشاالله من ده سال ديگر زنده هستم
بگو شايد فردا بميرم .

پس براى بعضى كارها انسان بايد
بگويد كه انشاالله زنده هستم و براى بعضى كارها بايد بگويد شايد بميرم .
اولياالله هميشه اين طور فكر مى كنند و از يك نظر جمع ميان ضدين مى كنند كه جمع ميان ضدين به معنى
واقعى نيست .

از يك نظر فكر مى كنند كه هميشه زنده هستند و از يك نظر فكر مى كنند كه شايد فردا بميرند .

خلاصه بحث تا اينجا اين است كه اين آيه كه مى فرمايد :

( " قل يا ايها الذين هادوا ان زعمتم انكم اولياء
لله من دون الناس فتمنوا الموت " )

يك قياس استثنايى است كه اساسش يك ملازمه است :

اگر شما اولياالله
هستيد مرگ را آرزو كنيد . در اينجا دو شبهه در اذهان پيدا مى شود .

يكى اينكه بعضى كه توجه نمى كنند اين
سخن در مورد اولياالله است مى گويند :

طبق اين آيه مرگ بايد براى همه مردم يك امر آرزويى باشد
پس آيا
خدا آدم را در اين دنيا آورده تا هميشه آرزوى مرگ داشته باشد ؟

نه
قرآن نمى گويد همه مردم
بلكه مى
گويد مرگ براى اولياالله يك آرزوست .