درويشبهرام سقّاى بخارايى ماوراءالنهرى. متخلص به سقّا. شاعر. قرن 10 ه. ق. متوفّى 970 ه. ق در بردوان بنگاله.
وى از دانش بهره داشت و از وطن به هند سفر كرد و مورد توجه اكبرشاه گوركانى (1014 - 963 ه. ق) قرار گرفت. پس از چندى لباس فقيرانه بر تن كرد و در كوچههاى اكبرآباد همراه با شاگردانش به سقايى پرداخت و از اينرو به سقّا معروف شد. در سال 954 ه. ق به سفر حج رفت و چون يكى از مرشدزادگانش به هند نزد وى آمد هرچه داشت در پذيرايى از وى از دست داد و تنها راه سرانديب در پيش گرفت تا اينكه در راه درگذشت.
در گلزار جاويدان آمده است كه وى مريد شيخجامى حاجمحمد خبوشانى بوده است. وى به دو زبان فارسى و تركى شعر مىسرود و ديوانهايى نيز فراهم كرد كه از فرط شور و جذبه آنها را به آب انداخت. وى سىهزار بيت شعر در پيروى از مولاناى بلخى و قاسمالانوار تبريزى سرود. وى به سقاى ماوراءالنهرى نيز شهرت داشت.
براى آگاهى بيشتر، مراجعه شود به رتذكرهى روز روشن، صص 1 - 360 , گلزار جاويدان، ج 2، ص 634 , ياد يار مهربان، صص 100 - 91 , الذريعه، ج 9، ص 454 , تذكرهى شام غريبان، ص 124 , صحف ابراهيم، ص 154 , دانشنامهى ادب فارسى (ادب فارسى در آسياى مركزى)، ج 1، صص 7 - 486 , تاريخ ادبيات در ايران، ج 5، ص 438 , تاريخ نظم و نثر، ج 1، صص 7 - 427 و ج 2، صص 2 - 821 , ثلاثهى غسّاله، ص 34 , تذكرهى نگارستان سخن، ص 40 , تذكرهى هفتاقليم، ج 1، ص 472.