فخرالدينعلىصفى بيهقى. شاعر. قرن 10 ه. ق. متوفّى 939 ه. ق.
قبر وى در قبچاق (قطبىچاق كنونى) هرات واقع است. وى مؤلف كتاب لطايفالطوايف است. سال فوت وى در بعضى از منابع 933 ه. ق ذكر شده كه صحيح نيست و بايد 939 ه. ق باشد.
براى آگاهى بيشتر، مراجعه شود به رتاريخ تذكرههاى فارسى، ج 2، صص 42 - 739.
از اشعار اوست :
پادشاهخواجه فرزند خواجهعبدالوهاب. متخلص به خواجه. شاعر. قرن 10 ه. ق.
پدر وى عارف بود و برادرش، شيخعلىخواجهى شوقى نام داشت. وى پس از چندى منصب صدارت و شيخالاسلامى و جملةالملكى را يافت. در بيشتر علوم - بهويژه در شعر و انشا - دست داشت و قصيدههاى مصنوع را نيكو مىسرود. وى به فارسى و تركى شعر مىسرود و در انواع شعر دست داشت. وى به غزلسرايى متمايل بود و آخرالامر در سن 67 سالگى درگذشت و وى را در جوار خواجهبهاءالدين نقشبند به خاك سپردند. آثار وى عبارتند از :
الف : ديوان اشعار فارسى و تركى .
ب : مثنوى مقصداطوار (در برابر مخزنالاسرار نظامى)
براى آگاهى بيشتر، مراجعه شود به ركتابشناسى نظامى، ص 394 , تاريخ نظم و نثر، ج 1، صص 1 - 640.