ابن عباس گويد: وقتي از فتح مكه باز مي‌گشتيم شب هنگام در هوازن بوديم، پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ به علي بن ابيطالب ـ عليه السلام ـ فرمود: يا علي! برخيز و منزلت خود را نزد خدا درياب و بهنگام طلوع خورشيد با آن سخن بگو. من به«فضل» گفتم بلند شو ببينم علي بن ابيطالب ـ عليه السلام ـ چگونه با خورشيد سخن مي‌گويد. وقتي خورشيد طلوع كرد بلند شد و خطاب به خورشيد گفت: سلام بر تو اي بنده صالح پايدار در طاعت پرودگار خويش. خورشيد در جواب گفت: و عليك السلام اي برادر رسول خدا و وصي و حجت خداوند بر خلقش. آنگاه علي ـ عليه السلام ـ به سجده شكر افتاد و ديدم رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ بلند شد و سر او را گرفت و بلند كرد و دست به صورت او مي‌كشيد و مي‌گفت: بلند شو حبيب من كه اهل آسمان از گريه تو به گريه آمدند و خداي عزوجل به خاطر تو بر حمله عرش مباهات كرد.[1]
[1] . امالي صدوق، ص 351، بحارالانوار، ج 41، ص 177. سخن امام علي ـ عليه السلام ـ با خورشيد مشهور و با سندهاي گوناگون و عبارات مختلف نقل شده است.