روزي امام سجاد ـ عليه السلام ـ فرمود: مرگ ناگهاني براي مؤمن سبب راحتي و براي كافر موجب تاسف و ناراحتي است. و مؤمن كسي كه او را غسل مي‌دهد و در تابوت حمل مي‌كند، مي‌شناسد. اگر اعمال او نيكو بوده و در نزد خداوند براي او خير و خوبي باشد به حمل كنندگان خود سوگند مي‌دهد كه در خاك سپاري او تعجيل كنند و اگر بخاطر اعمال بدش خيري براي او نباشد به آنها سوگند مي‌دهد كه در حمل و دفن او سهل انگاري كنند. وقتي امام ـ عليه السلام ـ اين مطالب را بيان فرمود: ضمره بن سمره كه فرد ناصالحي بود گفت: اگر چنين سرنوشت بدي براي اوست از تابوت بيرون بپرد، بخندد و ديگران را هم بخنداند.
امام ـ عليه السلام ـ گفت:
خداوندا ضمره بن سمره به حديث پيامبر خنديد و ديگران را نيز خنداند او را به مرگ ناگهاني تاسف بار بميران.
چيزي نگذشت كه غلام ضمره به محضر امام ـ عليه السلام ـ آمد و گفت: ضمره به مرگ ناگهاني مرد و من به خدا قسم ياد مي‌كنم كه صداي او را پس از مرگ شنديم كه مي‌گفت: واي بر ضمره بن سمره. همه دوستان از من جدا شدند و به جهنم وارد شدم و آن جايگاه من است.
امام ـ عليه السلام ـ گفت:
«الله اكبر» اين جزاي كسي است كه به حديث رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ خنديد و ديگران را خنداند.[1]
[1] . بحارالانوار، ج 46، ص 27.