آقا بزرگ تهراني به وارستگي، حرمت لهجه و آزادگي و آزادمنشي مشهور بود. با اين كه در نهايت فقر مي‌زيست از كسي چيزي نمي‌گرفت. يكي از علماي مركز كه با او سابقة دوستي داشته است پس از اطلاع از فقر وي، در تهران با مقامات تماس مي‌گيرد و ابلاغ مقرري قابل توجهي براي او صادر مي‌شود. آن ابلاغ همراه نامة آن عالم به آية الله آقا بزرگ داده مي‌شود.
مرحوم آقا بزرگ پس از اطلاع از محتوا، ضمن ناراحتي فراوان از اين عمل دوست تهراني‌اش، در پشت پاكت مي‌نويسد: «ما آبروي فقر و قناعت نمي‌بريم ...» و پاكت را با محتوايش پس مي‌فرستد.[1]
[1] . خدمات متقابل اسلام و ايران، ص 615.