آنها شاخههاى شرك را نيز بيان نمودند و از مردم خواستند كه در جاده مستقيم توحيد گام بردارند، جادهاى كه از هرگونه شرك، پاك و مبر است. گرچه مردم به انواع شرك آلوده بودند، ولى بيشتر در تاريكى شرك در عبادت به سر مىبردند و به جاى پرستش خداوند يكتا، چيزهاى ديگر را (مانند بتهاى گوناگون، خورشيد، ماه، ستاره و...)
مىپرستيدند: از اين رو، بيشتر مبارزات پيامبران با اين نوع شرك بود.
آيه مورد بحث نيز گرچه عام است، ولى بيشتر ناظر بر توحيد در عبادت است.
با توجه به اين كه توحيد در عبادت به طور خالص و كامل، جز با پرهيز از هرگونه شرك، حاصل نمىشود، آيه شريفه مىگويد: از ويژگىهاى بندگان خاص خداوند رحمان آن است كه يكتاپرست خالص هستند و هرگز براى خدا و به ويژه در پرستش شريك و همتا قرار نمىدهند، از هرگونه شرك جلى و خفى و امور شرك آلوده اجتناب مىكنند.
انواع توحيد بر سراسر قلب آنان تابيده و آب زلال توحيد ناب، روح و راونشان را از پليدى شرك و سست و شو داده است.
به عبارت ديگر، در درياى صاف و شفاف توحيد غرق هستند؛ دريايى كه ذرهاى، شرك در آن را ندارد.
در قرآن بيش از دويست بار سخن از نهى از شرك و بت پرستى و نفى گرايشهاى غير توحيدى به ميان آمده است.
36 بار با تعبير مشركين مشركان مورد سرزنش قرار گرفتهاند و اعلام شده كه عذاب شديد الهى در كمين آنهاست(71).
به عنوان نمونه در آغاز سوره توبه مىفرمايد:
برائه من الله و رسوله الى الذين عاهدتم من المشركين؛
اين اعلام بيزارى، از سوى خدا و رسول او به كسانى از مشركان است كه با آنها عهد بستهايد.
و نيز در آيه 28 مىفرمايد:
انما المشركين نجس فلا يقربو المسجد الحرام؛
مشركان پليد و ناپاكند، پس نبايد نزديك مسجد الحرام شوند.