انكه حسن ظن بخدا داشته باشد در وقت موت بلكه بعضى گفته اند كه واجب است حسن ظن بخداي تعالى در جميع حالات ولكن مستفاد مىشود از بعض اخبار وجوب آن در حال نزع
بدان كه عيادت مريضان از مستحبات مؤكده است ودر بعض اخبار است كه عيادت مريض عيادت خدا است چه انكه حق تعالى حاضر است در نزد مريض مؤمن ودر درد جشم ودندان ودمل تاكد ندارد وهم چنين اگر مرض شديد شده باشد ياطول كشيده باشد وفرق نيست در استحباب آن ما بين شب وروز بلكه در صبح وشام مستحب است ودران نشستن شرط نيست پس متحقق مىشود بمجرد رفتن بلكه شايد پرسيدن حال نيز شرط نباشد واما اداب آن پس چند چيز است
اين كه بنشيند نزد او ولكن طول ندهد نشستن را مگر انكه مريض طالب باشد ودر حديث است كه عيادت احمقان دشوار تر است بر مريض از مرض
انكه دست خود را بر روى هم گذارد يا بر پيشانى خود گذارد هنگاميكه نزد مريض نشسته
انكه دست خود را برذراع مريض گذارد در حين دعا كردن باو يامطلقا
انكه دعا كند براي شفاى او وبهتر آنست كه بگويد اللهم اشفه بشفائك وداوه بدوائك وعافه من بلائك (پنچم) انكه هديه براى او ببرد از ميوه يا بوى خوشى يا نحو اينها از چيزهائى كه او را خوش مىآيد وباعث انس وراحت او مىشود
انكه بخواند بر او فاتحه الكتاب را هفتاد بار يا چهلمرتبه يا هفت مرتبه با يكمرتبه ودر حديث است كه اگر بخوانى حمد را برميتى هفتاد مرتبه وسزاوار است كه بعد از خواندن حمد بر مريض لباس او را تكان دهد
اين كه نخورد نزد مريض چيزي را كه او ميل دارد وبراى او ضرر دارد
انكه كارى كه موجب دلتنكى مريض شود نكند و او را بغيظ نياورد
انكه التماس دعا كند از او زيرا كه او از كسانى است كه دعايش مستجاب واز حضرت صادق عليه السلام روايت است كه سه نفرند كه دعاى ايشان مستجاب است حاجى وجهاد كننده ومريض