1ـ وساطت ملائكه در مسأله عود: يعنى حال ظهور نشانه هاى مرگ،  قبض روح،  اجراى سؤال، ثواب و عذاب قبر و سپس ميراندن تمام انسان ها در نفخه صور و زنــده كردن آنــان در نفخــه دوم، و محشــور كــردن آنــان و دادن نــامــه اعمال و وضــع ميـزان ها و رسيـدگى به حسـاب و سـوق به سـوى بهشــت و دوزخ.
2ـ وساطت ملائكه در مرحله تشريع دين: يعنى نازل شدن، و آوردن وحى، و دفع شيطان ها از مداخله در آن و تسديد و يارى دادن به رسول خدا (ص) و نيز تأييد مــؤمنيــن و پــاك كردن آنان از راه استغفــار و طلب مغفرت كردن از خدا براى آنان.
3ـ وساطت ملائكه در تدبير امور اين عالم: با اين كه هر امرى براى خود سببى مادى دارد، همين آيات اول سوره فوق الذكر كه به طور مطلق ملائكه را «نازِعات» و «ناشِطات» و «سابِحات» و «سابِقات» و «مُدَبِّرات» خوانده است، دليل بر اين واسطه بودن ملائكه است. (1)
1- الميزان ، ج: 40 ص: 18

واسطـه بودن ملائكـه بين خـدا و عـالم مشهود

«جــاعِـلِ الْمَلئِكَـةِ رُسُـلا اُولـى اَجْنِحَـةٍ مَثْنـى وَ ثُـلاثَ وَ رُبـاعَ.» (1 / فاطر)
 كلمه « مَلائِكَة» جمع مَلَك است، كه موجوداتى هستند مخلوق خدا، و واسطه هايى بين او و بين عالم مشهود، و همه آنان را موكل بر امور عالم تكوين و تشريع كرده، بندگان محترمى هستند كه هرگز امر خدا را در هر صورتى كه به ايشان بدهد نافرمانى نمى كنند، به هرچه مأمور شوند، انجام مى دهند.
بنابراين جمله « جاعِـلِ الْمَلئِكَـةِ رُسُـلا،» اشعار، بلكه دلالت دارد بر اين كه تمامى ملائكه رسولان و واسطه هايى بين خدا و خلق اويند، تا اوامر تكوينى و تشريعى او را انجام دهند.
قرآن كلمه « رُسُل» را بر غير واسطه انبياء يعنى ملائكه اى كه واسطه وحى نبودند، نيز اطلاق كرده و از آن جمله فرموده: « حَتّى اِذا جآءَ اَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا ـ تا آن كه مــرگ يكــى از شمـا بـرسـد، در آن موقع فــرستـادگان ما او را مى گيــرند!» (61 / انعام) (1)
1- الميزان ، ج: 33 ص: 11مفهوم پر و بال يا نيروى حركت ملائكه
«جــاعِـلِ الْمَلئِكَـةِ رُسُـلاً اُولـى اَجْنِحَـةٍ مَثْنـى وَ ثُـلاثَ وَ رُبـاعَ ! » (1 / فاطر)
كلمــه «اَجْنِحَــه» جمــع جنــاح است كه در طيــور به منــزله دســت از انسان است و مرغان به وسيله آن پرواز مى كنند و به فضا مى روند و برمى گردند و از جايى بــه جــايى ديگـر نقل مكـان مى دهند.