مى‏كند كه جامعه مطلوب انسانى در اسلام ، جامعه‏اى است كه بر اساس محبّت مردم نسبت به يكديگر شكل بگيرد . اسلام مى‏خواهد جامعه‏اى بسازد كه همه مردم ، خود را برادر يكديگر بدانند و تا سرحدّ ايثار نسبت به هم عشق بورزند ، و اين بدان جهت است كه هيچ چيز مانند محبّت در ساماندهى جامعه دلخواه انسانى ، كارساز نيست .

محبّت ، مؤثّرترين عنصر پرورش انسان‏هاى شايسته و كارآمدترين ابزار پيشبرد اهداف فرهنگى ، اجتماعى ، اقتصادى و سياسى است .

به گفته حضرت سليمان عليه‏السلام ، هيچ چيز مانند محبّت ، شيرين نيست . ¹ محبّت به قدرى شيرين است كه همه تلخى‏هاى زندگى را با كمك آن مى‏توان شيرين‏كرد ، و بسيارى از ضعف‏ها و نابسامانى‏ها و مشكلات فردى و اجتماعى را مى‏توان به وسيله آن ، جبران نمود و به تعبير لطيف پيغمبر اسلام :

ما ضاقَ مجلسٌ بمتحابَّين . ²

هيچ جايى براى نشستن دو دوست ، تنگ نيست .

دين محبّت

اسلام ، برنامه تكامل انسان است . اصلى‏ترين عناصر اين برنامه ، محبّت (مهرورزى) است . عنصر محبّت ، تا آن جا در تحقّق برنامه‏هايى كه اسلام براى پيشرفت جامعه انسانى پيش‏بينى كرده مؤثر است كه امام باقر عليه‏السلام ، دين اسلام را چيزى جز محبّت نمى‏داند و مى‏فرمايد :

هَلِ الدّينُ إلاَّ الحُبُّ ؟ ³

1 -  ر . ك : ص 38 (ح 38) .

2 -  ر . ك : ص 52 (ح 86) .

3 -  ر . ك : ص 351 (ح 864) .