خطر عداوت - دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

آيا دين ، جز محبّت است ؟

خدايى كه قرآن به مردم معرفى مى‏كند ، خدايى است مهربان و دوستدار مردم .¹او آيين اسلام را كه دين همه انبياى الهى است ، برپايه‏هاى محبّت خود ، استوار كرده‏است²و پايگاه اصلى حكومت اسلامى را عشق و مودّت مردم نسبت به پيشوايان دينى و رهبران سياسى امّت اسلام قرار داده است .³

پيشوايان بزرگ اسلام ، براى اين‏كه مردم با شيرينى محبّت ، زندگى را شيرين كنند و از بركات اين نعمت بزرگ الهى بهره‏مند شوند ، با جملاتى زيبا و رسا و در ذهن ماندنى ، مانند «رأس العقل» ،«أوّل العقل»و «نصف العقل» ،⁴.آن را توصيف كرده‏اند و مردم را به دوستى و محبّت و الفت نسبت به يكديگر و افزايش «خويشاوندان محبّتى» تشويق كرده‏اند ؛ چرا كه آنان از اقوام نَسَبى و سببى ، كارسازترند .⁵

خطر عداوت

در مقابل محبّت ، عداوت است كه هيچ چيز مانند آن براى جامعه ، خطرناك نيست . عداوت ، تلخ‏ترينِ تلخى‏هاست . تلخىِ عداوت ، همه شيرينى‏هاى زندگى را در كام انسانْ تلخ مى‏كند ، همه نعمت‏هاى الهى را به نقمت تبديل مى‏نمايد و همه پيروزى‏ها را به شكست ، مبدّل مى‏سازد .

1 -  سوره هود ، آيه 90 ؛ و سوره بروج ، آيه 14 .

2 -  ر . ك : ص 407 (ح 954) ؛ ص 431 (تحقيقى در بنياد محبّت خدا) .

3 -  ر . ك : ص 243 (آنان كه دوستى‏شان واجب است) .

4 -  . ر. ك : ص 31 (ارزش دوستى) .

5 -  ر . ك : ص 35 (نزديك‏ترين خويشاوندى) و ص 35 (نزديك‏ترين خويشاوندى‏ها) و ص 39 (فضيلت دوست و افزودن دوستان) .