3 / 4 - دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

184 . الدرّ المنثور ـ به نقل از كعب ـ : در تورات مى‏ديدم كه نوشته است : در ميان زمينيان ، هيچ محبّتى نيست ، مگر آن كه آغازش از خداوند متعال است كه آن را بر زمينيان فرود مى‏آورد . سپس قرآن را خواندم و ديدم كه در آن اين آيه است : «آنان‏كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند ، [خداى ]رحمان ، به زودى برايشان محبّتى قرار مى‏دهد» .

185 . سنن ابن ماجة ـ به نقل از ابو ذر ـ : به پيامبر خدا گفتم : [چرا] انسان كارى مى‏كند و مردم بر اثر آن ، او را دوست مى‏دارند ؟

فرمود : «اين ، مژدگانى دنيايى مؤمن است» .

ر . ك : ص 603 (محبوب شدن در ميان دوستان خدا) ، ص 605 (منفور شدن در ميان دوستان خدا)

3 / 4

خوى‏هاى پديدآورنده دوستى

الف ـ خوش‏نيّتى

186 . امام على عليه‏السلام : هر كه خوش‏نيّت گردد ، پاداشش فراوان مى‏شود ، زندگى‏اش خوش مى‏گردد و دوستى‏اش [بر ديگران] لازم مى‏شود .

ب ـ خوش‏گمانى

187 . امام على عليه‏السلام : هر كه به مردم خوش‏گمان گردد ، دوستى آنان را به دست مى‏آورد .