برنامه‏هاى اسلام براى ايجاد الفت و محبّت - دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

عداوت ، نه تنها مانع پيشرفت جامعه در زمينه‏هاى گوناگون است؛ بلكه در بهره‏بردارى از امكانات موجود نيز اِخلال مى‏نمايد و از اين‏رو ، جامعه‏اى كه گرفتار اين آفت خطرناك شود ، راهى جز انحطاط و سقوط در پيش ندارد .

بر اين اساس ، دينى كه خود را بر پايه محبّتْ استوار مى‏داند ، عداوت را ضدّ دين معرّفى مى‏كند ، چنان‏كه پيامبر اكرم ، فرموده‏اند :

إنَّ شرّ النّاس مَن يُبغِضُ النّاسَ ويُبغِضونَهُ .¹

بدترينِ مردم ، كسانى هستند كه دشمن مردم‏اند و مردم ، دشمن آنها.

برنامه‏هاى اسلام براى ايجاد الفت و محبّت

اسلام ، براى آن كه جامعه از شيرينى و بركات نعمت محبّت بهره‏بردارى كند و از خطرها و آفات عداوت ، مصون بماند ، به موعظه و توصيه‏هاى اخلاقى اكتفا نكرده ، بلكه براى ايجاد الفت و محبّت و پيشگيرى از كينه و محبّت ، برنامه و قانون دارد .

در اسلام، آنچه موجب دوستىِ مردم با يكديگر مى‏شود، به عنوان تكليف و وظيفه وجوبى يا استحبابى شناخته شده ، و آنچه به بغض و عداوت مردم نسبت به يكديگر مى‏انجامد ، به صورت حكم تحريمى و يا تنزيهى ، ممنوع گرديده است .

آنچه در بخش اوّل اين كتاب درباره اسباب محبّت و آداب و حقوق آن آمده است ، در واقع ، برنامه‏هاى اسلام براى ايجاد پيوند دوستى ميان مردم و تحكيم و تقويت آن ، و آنچه درباره موانع محبّت و عوامل بغض مطرح شده ، برنامه‏هاى عملى اسلام در جهت پيشگيرى از خطرهاى عداوت است .

1 -  ر . ك : فصل دوم از بخش اول (دشمنى با يكديگر) و ص 61 (ح 103 و 104) .