حديث - دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

(بگو : اى كسانى كه يهودى شده‏ايد! اگر مى‏پنداريد كه شما دوستان خداييد ، نه مردم ديگر ، پس تمنّاى مرگ كنيد ، اگر راست مى‏گوييد) .

حديث

1388 . امام صادق عليه‏السلام : هركس خدا را دوست بدارد ، خدا دوستش مى‏دارد و هركس خدا دوستش بدارد ، از ايمنان خواهد بود .

1389 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : هركه خدادوستى را بر خودْدوستى مقدّم بدارد ، در برابر سختى و دشوارى مردم ، خداوند ، او را بسنده است .

1390 . الأمالى طوسى ـ به نقل از وَهْب بن مُنَبّه ـ : در زبور داوود عليه‏السلامخواندم : «اى داوود ! آنچه را مى‏گويم ، از من بشنو كه حق مى‏گويم . هركه در حالى كه دوستم دارد ، نزدم بيايد ، او را به بهشت درمى‏آورم» .

1391 . مستدرك الوسائل : عربى باديه‏نشين ، از على عليه‏السلام درباره درجات دوستداران پرسيد كه چيست .

حضرت فرمود : «پايين‏ترين درجه‏شان ، كسى است كه طاعت خود را كوچك و گناهش را بزرگ مى‏شمارد و مى‏پندارد در اين جهان و آن جهان ، جز او را به كيفر نمى‏گيرند» .

باديه‏نشين ، بيهوش شد. چون به هوش آمد ، پرسيد : آيا درجه‏اى بالاتر از آن نيز هست ؟

حضرت فرمود : «آرى ، هفتاد درجه» .

1392 . امام على عليه‏السلام : دوستىِ خدا ، آتشى است كه بر هرچه بگذرد ، مى‏سوزد و نور خدا بر هر چه بتابد ، درخشيدن مى‏گيرد .