مبدأ محبّت - دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

فتنه‏ها علاج شود ، عداوت ، جاى خود را به محبّت مى‏دهد و جامعه بشر ، طعم شيرين محبّت را خواهد چشيد .

مبدأ محبّت

علاج خودخواهى ، خداخواهى است. ¹ انسان ، تا خداخواه نشود ، از خود تهى نمى‏گردد و تا از خود تهى نگردد ، نمى‏تواند حقيقتا ديگرى را دوست بدارد . لذا در حديث قدسى آمده‏است :

يَابنَ آدَمَ! كُلٌّ يُريدُكَ لِأَجلِهِ وَأنَا اُريدُكَ لِأَجلِكَ ؛ ²

اى فرزند آدم! هر كسى تو را به خاطر [نياز و منفعت ]خود مى‏خواهد ، در حالى كه من [بى‏نياز مطلقم و ]تو را به خاطر خودت مى‏خواهم .

و بر اين اساس ، انسان به هر ميزانى كه از خود تهى باشد و از خدا پُر، مى‏تواند ديگران را به همان اندازه حقيقتا دوست داشته باشد ، و بدين‏سان، رازِ تأكيد اسلام بر دوستى به خاطر خدا آشكار مى‏شود كه تنها كسانى واقعا انسان‏ها را دوست دارند و هوادار واقعى مردم‏اند كه محبّت آنها براى خدا باشد .

علّت شكست مكتب‏هاى اختراعى مانند ماركسيسم در شعار طرفدارى از خلق ، اين است كه طرفدارى واقعى از خلق ، بدون توجّه به خالق ، امكان‏پذير نيست . كسى كه مردم را براى خدا دوست ندارد و به خاطر خدا هوادار خلق نيست ، نمى‏تواند منافع شخصى خود را در نظر نگيرد . محبّتى كه بر پايه منافع خود باشد ، در واقع ، محبّت به ديگرى نيست؛ بلكه نوعى خودخواهى در چهره ديگرخواهى و در پوشش محبّت به ديگران است . از اين رو ، وجود و تداوم آن ،

1 -  ر . ك : ص 441 (رمز خودسازى) .

2 -  ر . ك : ص 391 ح 933 (من دوستت دارم ، پس دوستدارم باش) .