آيا دين ، جز محبّت است ؟
خدايى كه قرآن به مردم معرفى مىكند ، خدايى است مهربان و دوستدار مردم .1او آيين اسلام را كه دين همه انبياى الهى است ، برپايههاى محبّت خود ، استوار كردهاست2و پايگاه اصلى حكومت اسلامى را عشق و مودّت مردم نسبت به پيشوايان دينى و رهبران سياسى امّت اسلام قرار داده است .3
پيشوايان بزرگ اسلام ، براى اينكه مردم با شيرينى محبّت ، زندگى را شيرين كنند و از بركات اين نعمت بزرگ الهى بهرهمند شوند ، با جملاتى زيبا و رسا و در ذهن ماندنى ، مانند «رأس العقل» ،«أوّل العقل»و «نصف العقل» ،4.آن را توصيف كردهاند و مردم را به دوستى و محبّت و الفت نسبت به يكديگر و افزايش «خويشاوندان محبّتى» تشويق كردهاند ؛ چرا كه آنان از اقوام نَسَبى و سببى ، كارسازترند .5
در مقابل محبّت ، عداوت است كه هيچ چيز مانند آن براى جامعه ، خطرناك نيست . عداوت ، تلخترينِ تلخىهاست . تلخىِ عداوت ، همه شيرينىهاى زندگى را در كام انسانْ تلخ مىكند ، همه نعمتهاى الهى را به نقمت تبديل مىنمايد و همه پيروزىها را به شكست ، مبدّل مىسازد .
1 - سوره هود ، آيه 90 ؛ و سوره بروج ، آيه 14 . 2 - ر . ك : ص 407 (ح 954) ؛ ص 431 (تحقيقى در بنياد محبّت خدا) . 3 - ر . ك : ص 243 (آنان كه دوستىشان واجب است) . 4 - . ر. ك : ص 31 (ارزش دوستى) . 5 - ر . ك : ص 35 (نزديكترين خويشاوندى) و ص 35 (نزديكترين خويشاوندىها) و ص 39 (فضيلت دوست و افزودن دوستان) .