659 . مُسنَد أبى يَعلى ـ به نقل از اَنَس بن مالك ـ : پيامبر خدا با كودكان ، مهربان‏تر بود . ايشان فرزند شيرخوارى داشت كه به دايه‏اى در حومه مدينه سپرده بود تا او را شير دهد . شوهر آن دايه ، آهنگر بود . حضرت ـ در حالى كه ما با ايشان بوديم ـ براى ديدن آن كودك مى‏رفت ، حال آن كه خانه آهنگر ، پُر از دود شده بود . پس حضرت ، آن كودك را مى‏بوييد و مى‏بوسيد و سپس باز مى‏گشت .

ل ـ فرزند

660 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : بر تو واجب است كه به فرزندت بيش از مهربانى‏اش به تو ، مهربانى كنى .

661 . امام صادق عليه‏السلام : خداوند به بنده‏اى كه به فرزندش محبّت شديد دارد ، رحم مى‏كند .

662 . صحيح البخارى ـ به نقل از ابو هريره ـ : پيامبر خدا در حالى كه اَقرع بن حابِس تميمى نزد ايشان نشسته بود ، حسن بن على عليهماالسلام را بوسيد . اقرع گفت : من ده فرزند دارم و تاكنون هيچ يك از آنان را نبوسيده‏ام .

پيامبر خدا به او نگاهى كرد و فرمود : «هركه مهربانى نكند ، مورد مهربانى قرار نخواهد گرفت» .

663 . بحارالأنوار ـ از ابو هريره ـ : پيامبر خدا ، حسن و حسين عليهماالسلام را مى‏بوسيد كه عُيَينه ـ و به روايت ديگرى ، اَقرع بن حابِس ـ گفت : من ده فرزند دارم و هرگز هيچ‏يك از آنان را نبوسيده‏ام .

حضرت فرمود : «هركه رحم نكند ، به او رحم نمى‏شود» ، و ـ به روايت حَفْص فَرّاء ـ پيامبر خدا خشمگين شد تا آن جا كه رنگش دگرگون گشت و به آن مرد فرمود : «اگر خداوند ، مهربانى را از قلبت بركَنده است ، من با تو چه كنم ؟ هركه به كوچك ما مهربانى نكند و بزرگ ما را عزيز ندارد ، از ما نيست» .