7 / 2

ديدار خدا

1377 . إرشاد القلوب ـ در ضمن حديث «معراج» ـ : [خداوند متعال فرمود :] «اى احمد ! مى‏دانى كدام زندگى، گواراتر و كدام حيات ، پايدارتر است ؟».

گفت : بارالها ! نه .

فرمود : «اما زندگى گوارا آن است كه دارنده‏اش ، از يادم خسته نمى‏شود، نعمتم را فراموش نمى‏كند ، حقّم را ناديده نمى‏گيرد و در شب و روزش ، جوياى خشنودى من است .

امّا حيات پايدار ، آن است كه دارنده‏اش چنان براى خود عمل مى‏كند كه دنيا بر او خوار شود و در چشمانش كوچك گردد و آخرت ، نزدش بزرگ شود . خواسته‏ام را بر خواسته‏اش مقدّم مى‏دارد و جوياى خشنودى من است . حقّ بزرگىِ مرا به جاى مى‏آورد ، آگاهى مرا نسبت به خودش به ياد دارد و در شب و روز و در كنار هر زشتى و گناهى ، مرا مراقب خود مى‏بيند و قلبش را از هر آنچه ناخوش مى‏دارم ، مى‏زدايد . شيطان و وسوسه‏هايش را دشمن مى‏دارد و براى شيطان بر قلبش سلطه‏اى و راهى نمى‏گذارد .

پس چون چنين كند ، در قلبش محبّتى مى‏نهم تا آن جا كه قلبش را از آنِ خود مى‏سازم و فراغت و اشتغال و انديشه و سخنش را از نعمتى كه به دوستانم در ميان خلق بخشيده‏ام، ويژه خود مى‏گردانم و چشم و گوش و قلبش را مى‏گشايم تا آن كه با قلبش بشنود و با قلبش به جلال و عظمتم بنگرد . دنيا را بر او تنگ مى‏سازم و لذّت‏هايش را منفور او مى‏گردانم و او را چنان از دنيا برحذر مى‏دارم كه شبان ، گوسفندانش را از چراگاه‏هاى هلاكتبار برحذر مى‏دارد . پس چون چنين شود ، سخت از مردم مى‏گريزد و از سراى ناپايدار ، به سراى پايدار و از سراى شيطان ، به سراى رحمان منتقل مى‏گردد . اى احمد ! او را با هيبت و عظمت مى‏آرايم .

اين است زندگى گوارا و حيات پايدار ، و اين است مقام خشنودان .

هركس‏بر طبق خشنودى من رفتار كند، سه صفت را همراه‏او مى‏سازم: به او شكرى را مى‏شناسانم كه جهل با آن در نياميزد ، و يادى كه فراموشى با آن در نياميزد ، و محبّتى كه با وجود آن ، محبّت آفريدگان را بر محبّت من مقدّم ندارد . پس چون مرا دوست بدارد ، دوستش مى‏دارم و چشم دلش را به سوى جلالم مى‏گشايم و خاصّانِ خلقم را از او پنهان نمى‏دارم و در تاريكى‏هاى شب و روشنايى‏هاى روز ، با او رازگويى مى‏كنم تا آن كه از سخن گفتن با آفريدگان و همنشينى با آنان ببُرد و سخن خود و سخن فرشتگان را به او بشنوانم و رازى را كه از خلقم پنهان داشته‏ام ، به او بشناسانم» .