پيشتر گفتيم كه محبّت خداوند سبحان، رمز موفّقيت در زندگى، كيمياى خودسازى و سازندگى و راهِ رسيدن به همه آمال و آرزوهاست ، 1 همانگونه كه در دعاى عَرَفه آمده است:
ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَكَ ومَا الَّذي فَقَدَ مَن وَجَدَكَ ؟ لَقَد خابَ مَن رَضِيَ دونَكَ بَدَلاً ؛ 2
چه چيز يافت آن كه تو را گم كرد؟ و چه چيز گم كرد آن كه تو را يافت؟ بىگمان ، نوميد شد هركه به جز تو رضا داد!
اينك با عنايت به متون اين فصل و برخى آيات و احاديث مرتبط با آن در فصول گذشته ، برجستهترين و جامعترين آثار و بركات محبّت خدا را در دو اثر، مىتوان خلاصه كرد :
عشق و محبّت به خداوند متعال از يكسو ـ چنانكه قبلاً در «درآمد» اين بخش
1 - ر . ك : ص 431 (تحقيقى درباره بنياد محبّت خدا) . 2 - ر . ك : ص 379 ح 915 .