صفحه 348

سوره البقرة (2): آيات 100 تا 101

أَ وَ كُلَّما عاهَدُوا عَهْداً نَبَذَهُ فَرِيقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يُؤْمِنُونَ (100) وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِما مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ كِتابَ اللَّهِ وَراءَ ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لا يَعْلَمُونَ (101)

ترجمه آيات‏

آيا اين درست است كه هر وقت عهدى ببندند عده‏اى از ايشان، آن را بشكنند و پشت سر اندازند بلكه بيشترشان ايمان نمى‏آورند (100).

و چون فرستاده‏اى از ناحيه خدا بسويشان آيد كه كتب آسمانيشان را تصديق كند باز جمعى از آنها كه كتب آسمانى دارند كتاب خدا را پشت سر اندازند و خود را بنادانى بزنند (101).

بيان‏

كلمه (نبذه) از ماده (نون- باء- ذال) است، كه بمعناى دور انداختن است (وَ لَمَّا جاءَهُمْ رَسُولٌ) الخ، مراد از اين رسول، پيامبر عزيز اسلام است، نه هر پيامبرى كه تورات‏