صفحه 654
ابرار از ايشان ياد فرموده نه به عنوان انبياء، چون اهل بيت (ع) انبياء نبودند.
بله اينقدر هست كه مقامى بس عظيم دارند، بطورى كه وقتى حال اولوا الالباب را ذكر ميكند، كه كسانى هستند كه خدا را در قيام و قعود و بر پهلويشان ذكر ميكنند و در خلقت آسمانها و زمين تفكر مينمايند، در آخر از ايشان نقل ميفرمايد كه از خدا درخواست ميكنند ما را به ابرار ملحق ساز، (وَ تَوَفَّنا مَعَ الْأَبْرارِ، با ابرار ما را بميران)، «1» و در تفسير الدر المنثور است كه حكيم ترمذى از ابى عامر اشعرى روايت كرده كه گفت:
به رسول خدا (ص) عرضه داشتم: تماميت بر و نيكى به چيست؟ فرمود:
اينكه در خلوتت همان كنى كه در انظار ميكنى. «2»
و در تفسير مجمع البيان از ابى جعفر و امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمودند:
منظور از ذوى القربى، اقرباى رسول هستند. «3»
مؤلف: گويا اين تفسير از باب شمردن يكى از مصاديق قربا باشد، چون در قرآن كريم آيهاى مخصوص قرباى رسول خدا (ص) هست.
و در كافى از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: فقير آن كسى است كه كاردش آن چنان باستخوان نرسيده كه دست بسوى مردم دراز كند، ولى مسكين بد حالتر از اوست و بائس از هر دو بد حالتر است. «4»
و در تفسير مجمع البيان از امام باقر (ع) روايت آورده كه فرمود: ابن السبيل كسى است كه دستش از اهلش بريده باشد. «5»
و در تهذيب از امام صادق (ع) روايت كرده كه شخصى از آن جناب از بردهاى سؤال كرد كه با مولايش قرار گذاشته: اگر فلان مبلغ بپردازد، آزاد باشد و مقدارى از آن مبلغ را پرداخته چه كند؟ فرمود: بحكم آيه (وَ فِي الرِّقابِ) بقيه مبلغ را بايد از مال صدقه بپردازند تا آزاد شود. «6»
و در تفسير قمى در ذيل جمله: (وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ) گفته: امام (ع) فرمود: يعنى در گرسنگى و عطش و ترس، و در معناى جمله (و حين الباس) گفته امام فرمود: يعنى در هنگام جنگ. «7»
1- سوره آل عمران آيه 193 2- تفسير الدر المنثور ج 1 ص 172 3- تفسير مجمع البيان ج 1 ص 263 4- فروع كافى ج 3 ص 501 حديث 16 5- تفسير مجمع البيان ج 1 ص 263 6- تهذيب ج 8 حديث 102 7- تفسير قمى ج 1 ص 64