را تنگ و كم ظرفيت مىكند تا در ايمان خودش متزلزل شده اضطرابش به حدى برسد كه گويا به آسمان بالا مىرود،" كَذلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ- خداوند اينچنين پليدى و آلودگى را بهره كسانى كه ايمان نمىآورند قرار مىدهد" «1».
مؤلف: در اين حديث نكاتى است كه همه آنها به بيان سابق ما اشاره دارد.
و در كافى به سند خود از سليمان بن خالد از امام صادق (ع) روايت كرد، كه فرمود: خداى عز و جل وقتى براى بندهاى از بندگانش خيرى بخواهد نقطه نورى در دلش ايجاد نموده گوش دلش را باز مىكند، و فرشتهاى را بر او مىگمارد تا او را به صلاح و سداد وادارد، و وقتى براى بندهاى بدى بخواهد نقطه سياهى در دلش ايجاد نموده گوش دلش را كر مىكند و شيطانى را بر او مىگمارد تا او را گمراه سازد. راوى مىگويد: امام (ع) به اينجا كه رسيد آيه" فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ وَ مَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقاً حَرَجاً كَأَنَّما يَصَّعَّدُ فِي السَّماءِ" را تلاوت كرد «2».
مؤلف: اين روايت را عياشى «3»
در تفسير خود بدون ذكر سند و صدوق در توحيدش «4»
با سند از امام صادق (ع) نقل كردهاند.
و در كافى به سند خود از حلبى از ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه فرمود:
قلب براى يافتن حق هميشه در اضطراب است و اين در و آن در مىزند تا به آن دست پيدا كند پس از آنكه دست يافت مطمئن مىشود و اضطرابش خاتمه مىيابد. راوى مىگويد امام (ع) سپس آيه" فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهْدِيَهُ ..." را تا كلمه" فى السماء" تلاوت فرمود «5».
مؤلف: اين روايت را عياشى «6»
نيز در تفسير خود از ابى جميله از عبد اللَّه بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر (ع) روايت كرده است.
و نيز در تفسير عياشى از ابى بصير از خيثمه روايت شده كه گفت: از امام ابى جعفر (ع) شنيدم كه مىگفت: مادامى كه قلب به حق دست نيافته همواره در زير و رو شدن است و از جاى خود تا حنجره كنده مىشود تا به حق دست بيابد، آن موقع در جاى خود قرار
(1) عيون اخبار الرضا ج 1 ص 131 ح 27 (2) كافى ج 1 ص 166 ح 2 (3) تفسير عياشى ج 1 ص 376 ح 94 (4) توحيد صدوق ص 242 ح 4 (5) كافى ج 2 ص 421 ح 5 (6) تفسير عياشى ج 1 ص 376 ح 93