در تفسير عياشى از زراره و حمران و محمد بن مسلم از حضرت ابى جعفر و حضرت صادق (ع) روايت شده كه در ذيل جمله" يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها" فرمودند: مقصود از اين آيات طلوع آفتاب از مغرب و خروج جنبنده زمين و پديد آمدن دود است كه انسان اگر به گناه اصرار ورزد و عمل ايمانى بجا نياورد و اين آيهها ظاهر شود ايمانش سودى نخواهد داشت «1».
مؤلف: مساله اصرار بر گناه- چنان كه روايت آينده دلالت مىكند- تفسير جمله" أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً" است.
و نيز در همان كتاب از ابى بصير از يكى از دو بزرگوار سابق الذكر روايت شده كه در ذيل جمله" أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً" فرموده: مؤمن گنهكار كمى حسنات و كثرت گناهانش ميان او و ايمانش حائل گشته و در نتيجه باعث مىشود كه وى در ايمانش كسب خيرى نكرده باشد «2».
مرحوم قمى در تفسير خود مىگويد: پدرم از صفوان از ابن مسكان از ابى بصير از امام باقر (ع) برايم چنين روايت كرد كه آن جناب در تفسير جمله" يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ ..." فرموده: اين آيت الهى عبارت است از طلوع آفتاب از مغرب، كسانى كه در چنين روزى ايمان بياورند ايمانشان بى فايده است «3».
و در الدر المنثور است كه احمد و عبد بن حميد در مسند خود و ترمذى و ابو يعلى و ابن ابى حاتم و ابو الشيخ و ابن مردويه همگى از ابى سعيد خدرى از رسول خدا (ص) روايت كردهاند كه در تفسير جمله" يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ" فرموده است: اين آيات عبارت است از طلوع آفتاب از مغربش «4».
مؤلف: از ظاهر اين روايات برمىآيد كه از باب تطبيق كلى بر مصداق باشد و ليكن احتمال هم دارد كه تفسير بوده باشد، و مراد از بعض آياتى كه در آيه شريفه است همين آيات
(1) تفسير عياشى ج 1 ص 384 ح 128 (2) تفسير عياشى ج 1 ص 385 ح 130 (3) تفسير قمى ج 1 ص 221- 222 (4) الدر المنثور ج 3 ص 57