فرستاد، و معنايش اين است: مسلمين با كفار در استفاده از طيبات شريكند، از طعام طيب آن و لباس پاكيزهاش و زنان صالح و ساير طيباتش استفاده مىكنند، و ليكن خداوند اين طيبات را در قيامت خالص براى مؤمنين قرار مىدهد و ديگر مشركين از آن بهرهاى ندارند «1».
اين دو روايت بطورى كه مىبينيد شان نزول آيه را بيان نمىكند، بلكه ابن عباس در اين دو روايت يك حقيقت خارجى را تطبيق بر آيه قرآن كرده است.
و نيز در الدر المنثور از ابو الشيخ از حسن نقل كرده كه گفت: رسول خدا (ص) فرمود: هيچ بندهاى عمل نيك و بدى نمىكند مگر آنكه روزى لباس مناسب عملش را به تن خواهد كرد، و مردم او را خواهند شناخت، و جمله" وَ لِباسُ التَّقْوى ذلِكَ خَيْرٌ" از آيات قرآن گواه اين معنا است «2».
در تفسير عياشى از زراره و حمران و محمد بن مسلم از ابى جعفر و ابى عبد اللَّه (ع) نقل شده كه فرمودند: مراد از" لباس تقوا" لباسهاى سفيد است «3».
در الدر المنثور است كه ابن مردويه از عثمان نقل كرده كه گفت: از رسول خدا شنيدم كه در اين آيه" رياشا" ميخواند نه" ريشا" «4».
در تفسير قمى در روايت ابى الجارود از حضرت ابى جعفر (ع) نقل شده كه آن جناب در ذيل آيه شريفه" يا بَنِي آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمْ لِباساً يُوارِي سَوْآتِكُمْ وَ رِيشاً وَ لِباسُ التَّقْوى" فرمودند: مراد از" لباس" همين لباسى است كه مىپوشيد و مراد از" رياش" متاع و مال است، و مقصود از" لباس تقوا" لباس عفاف است، زيرا شخص عفيف هم مانند كسى كه لباس به تن دارد عورت و عيبش پوشيده است، هر چند لباس نداشته باشد، بخلاف فاجر كه هر چه هم لباس بپوشد عورت و معايبش هويدا است «5».
مؤلف: معنايى كه در اين دو روايت براى لباس شده از باب تطبيق كلى بر مصداق است كه نظيرش در روايات ديگرى تكرار شده.
و نيز در تفسير قمى در ذيل آيه" وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً قالُوا ..." است كه اين آيه حكايت قول بتپرستان است، و خداوند آن را در جمله" قُلْ إِنَّ اللَّهَ لا يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ" رد كرده
(1) الدر المنثور ج 3 ص 81 (2) الدر المنثور ج 3 ص 76 ط بيروت (3) تفسير عياشى ج 2 ص 11 ح 13 (4) الدر المنثور ج 3 ص 76 (5) تفسير قمى ج 1 ص 226 ط نجف