در كتاب بصائر الدرجات از احمد بن محمد از حسين بن سعيد از محمد بن منصور روايت شده كه گفت: از امام (ع) معناى آيه" وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً قالُوا وَجَدْنا عَلَيْها آباءَنا وَ اللَّهُ أَمَرَنا بِها ..." را پرسيدم فرمود: آيا كسى را سراغ دارى كه خيال كند خداوند انسان را امر به زنا و نوشيدن شراب و ساير محرمات كرده باشد؟ عرض كردم: نه. فرمود پس فكر مىكنى. اين فاحشهاى كه مردم جاهليت مىگفتند: خدا ما را به آن امر كرده چيست؟ عرض كردم خدا و رسول بهتر مىدانند. فرمود: اين آيه راجع به زمامداران و زعماى جور است كه مردم ادعا مىكنند خدا ايشان را امر به اقتداء به آنان نموده با اينكه خداوند چنين دستورى نداده است، و خداوند در اين آيه ادعاى آنان را رد نموده، به ما خبر مىدهد كه آنان دروغ مىگفتهاند، و اين دروغشان را" فاحشه" ناميده است «2» مؤلف: اين روايت در كافى نيز از عدهاى از روات شيعه از احمد بن محمد از حسين بن سعيد از ابى وهب از محمد بن منصور نقل شده «3». و به اين مضمون در تفسير عياشى از محمد بن منصور از عبد صالح (ع) روايت شده «4». پس معلوم مىشود از سند بصائر الدرجات ابو وهب افتاده، و حسين بن سعيد از او و او از محمد بن منصور روايت كرده، و نيز معلوم مىشود محمد بن منصور اين سؤال را از عبد صالح موسى بن جعفر (ع) كرده است.
به هر حال مضمون اين روايت منطبق با ايام نزول آيه نيست، و همچنين استدلالى هم كه در آن است منطبق با مورد آيه نيست، زيرا اهل جاهليت احكام زيادى در باره فحشاء و منكرات داشته و آن را به خداى سبحان نسبت مىدادند، از آن جمله يكى كه جاى ترديد نيست طواف بدون ستر عورت است. پس نمىتوان گفت كه اين روايت شان نزول آيه را بيان مىكند، و ليكن اين هم هست كه بعد از رحلت رسول خدا (ص) هيچ عمل زشت و شنيعى كه مردم آن را جايز دانسته و به خداوند نسبتش دهند جز مساله امامت غاصبانه ائمه جور عمل ديگرى نيست كه مصداق اين آيه بوده باشد، و مساله مزبور با آيه شريفه كاملا منطبق است، زيرا بعد از رحلت رسول خدا (ص) قرنها بر مسلمين گذشت كه
(1) تفسير قمى ج 1 ص 226 (2) بصائر الدرجات ص 34 ج 4 (3) اصول كافى ج 1 ص 373 (4) تفسير عياشى ج 2 ص 19 ح 15