كسى به آن معانى كه اين اسماء اختصاص به آنها يافته و مىتوان از آنها به اين اسماء تعبير كرد متصف نمىشود، مانند خالق كه به حقيقت معنايش يعنى آن معنايى كه بر خداى تعالى اطلاق مىشود به آن معنا بر كسى جز خداى تعالى اطلاق نمىگردد و همچنين ساير اسماء.
و در كافى به سند خود از معاوية بن عمار از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله" وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها" فرموده: مائيم- به خدا سوگند- آن اسماء حسنى كه خداوند عمل بندگان را جز با معرفت ما قبول نمىكند «1».
مؤلف: اين روايت را عياشى «2» نيز از آن حضرت نقل كرده، و در آن،" اسم" به معناى چيزى كه دلالت بر چيزى كند گرفته شده چه اينكه لفظ باشد و چه نباشد، و بنا بر اين معنا، انبياء و اوصياء (ع) اسماء خدا خواهند بود چون دلالت بر خدا مىكنند و وسائطى هستند بين او و بين خلقش، و چون آن حضرات در عبوديت به پايهاى هستند كه جز خدا چيز ديگرى ندارند، پس نشان دهنده اسماء خدا و صفات او هم ايشانند.
و در كافى به سند خود از عبد اللَّه بن سنان روايت كرده كه گفت از حضرت صادق (ع) معناى آيه" وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ" را پرسيدم، فرمود: آن امت، ائمه (ع) هستند. «3»
مؤلف: اين روايت را عياشى از حمران از امام صادق (ع) نقل كرده، و از محمد بن عجلان نقل كرده كه امام (ع) فرمود: مائيم آنان. در بيان سابق هم نكتهاى كه مؤيد اين معنا باشد گذشت «4».
و در الدر المنثور است كه ابن ابى حاتم از ربيع نقل كرده كه در تفسير آيه" وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ" گفته است كه رسول خدا (ص) فرمود: در ميان امت من همواره عدهاى هستند كه پايدار بر حقند تا روزى كه عيسى بن مريم نازل شود، هر وقت كه نازل شود. «5»
و در تفسير برهان از موفق بن احمد از سرى از ابن منذر از حسين بن سعيد از پدرش از ابان بن تغلب از فضل از عبد الملك همدانى از زادان از على (ع) روايت كرده كه
(1) كافى ج 1 ص 143 ح 4 (2) تفسير عياشى ج 2 ص 42 ح 119 (3) كافى ج 1 ص 414 ح 13 (4) تفسير عياشى ج 2 ص 42 ح 120 و 121 (5) الدر المنثور ج 3 ص 149