و در كافى با ذكر سند از سفيان بن عيينه از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير اين كلام خداى عز و جل" لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا" فرمود: منظور خداى تعالى اين نيست كه كداميك از شما زيادتر عمل مىكنيد، بلكه منظور اين است كه كداميك بيشتر به واقع اصابه مىكنيد، يعنى درستتر عمل مىكنيد، و (منشا همه درستىها) و اصابهها همانا ترس از خدا و نيت صادق است.
آن گاه فرمود: عمل را باقى گذاشتن (و به آن ادامه دادن و تمرين كردن) تا زمانى كه خالص شود سختتر است از خود عمل، و عمل خالص آن عملى است كه منظورت از انجام آن اين نباشد كه غير از خدا كسى تو را در برابر آن ستايش كند، و اين چنين نيتى از خود عمل دشوارتر است. البته اين را هم بدانيد كه نيت، خود همان عمل است. آن گاه اين آيه را تلاوت كردند:" قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى شاكِلَتِهِ" «1».
مؤلف: اينكه امام فرمود:" بايد بدانيد كه نيت، همان عمل است" معنايش اين است كه عمل هيچ اثرى ندارد مگر طبق آن نيتى كه با عمل بوده.
و صاحب تفسير نعمانى به سند خود از اسحاق بن عبد العزيز از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله" لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ" فرمود:
منظور از" عذاب" خروج مهدى (ع)، و منظور از" امت معدوده" اهل بدر و اصحاب آن جنگ است. «2»
مؤلف: اين معنا را كلينى در كافى «3» و قمى «4» و عياشى «5» در تفسير خود از امام على و امام باقر و امام صادق (ع) روايت كردهاند. و در مجمع البيان است كه بعضى گفتهاند:
منظور از امت معدوده اصحاب مهدى (ع) است كه عددشان سيصد و ده و اندى نفر است- به مقدار عدد اصحاب بدر- كه در روز ظهورش در يك ساعت دور آن جناب جمع مىشوند، همانطور كه قطعات ابرهاى پائيزى دور هم جمع مىشوند.
آن گاه گفته است: اين معنا از امام ابى جعفر و ابى عبد اللَّه (ع) روايت شد است. «6»
(2) تفسير نعمانى.
(3) كافى.
(4) تفسير قمى، ج 1، ص 323.
(5) تفسير عياشى، ج 2، ص 140.
(6) مجمع البيان، ج 5، ص 144.