اهل بيت (ع) هم چنين مضمونى رسيده كه روح ايمان در حين معصيت از آدمى جدا مىشود.
و در كافى به سند خود از اسحاق بن عمار روايت كرده كه گفت: به حضرت ابى الحسن (ع) عرض كردم خداى عز و جل مىفرمايد:" وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً" مقصود از اين اسراف چيست كه خدا از آن نهى مىكند؟ فرمود: مقصود اين است كه به جاى قاتل شخص بىگناهى را بكشى و يا قاتل را مثله كنى، عرض كردم، پس معناى جمله:" إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً" چيست؟ فرمود: چه نصرتى بالاتر از اين كه قاتل را دست بسته در اختيار اولياى مقتول بگذارند تا اگر خواستند به قتل برسانند البته اين در صورتى است كه پيامد و تالى فاسدى در بين نباشد، و اثر سوء دينى و يا دنيايى به بار نياورد «1».
و در تفسير عياشى از ابى العباس روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پيرامون دو نفر كه شخصى را به شركت كشته بودند سؤال كردم فرمود: صاحب خون يعنى اولياى مقتول مىتوانند يكى از آن دو نفر را بكشند، و هر يك را كشتند نصف ديه او را آن ديگرى به ورثهاش مىدهد و همچنين اگر مردى زنى را كشت اگر اولياى مقتول قبول كردند كه خونبها بگيرند هيچ و اگر جز كشتن قاتل را رضا ندادند مىتوانند قاتل را بكشند و نصف ديهاش را هم به ورثهاش بپردازند، اين است معناى كلام خداى تعالى كه مىفرمايد:" فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ" «2».
مؤلف: و در معناى اين دو روايت روايات ديگرى نيز هست، مثلا الدر المنثور از بيهقى نقل كرده كه او در سنن خود از زيد بن اسلم روايت كرده كه گفت: مردم را در جاهليت رسم چنين بود كه اگر مردى از يك فاميلى كسى را مىكشت از آن قوم و قبيله راضى نمىشدند، مگر بعد از آنكه يكى از بزرگان و رؤساى ايشان را بكشند، البته اين در صورتى بود كه قاتل خودش از رؤساء نباشد، خداى تعالى در اين آيه ايشان را اندرز نموده و مىفرمايد" وَ لا تَقْتُلُوا- تا آنجا كه مىفرمايد- فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ" «3».
و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه" وَ زِنُوا بِالْقِسْطاسِ الْمُسْتَقِيمِ" گفته: كه در روايت ابى الجارود نقل شده كه امام ابى جعفر (ع) در معناى قسطاس مستقيم
(1) فروع كافى، ج 7، ص 370، ح 7. (2) تفسير عياشى، ج 2، ص 290، ح 66. (3) الدر المنثور، ج 4، ص 181.