إِلَّا عَلى أَزْواجِهِمْ أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُمْ" سپس گفت: اگر كسى جز آنچه كه خدا به او تزويج كرده و يا ملك او نموده است، زن ديگرى بخواهد او از تجاوزكاران است «1».
مؤلف: نظير اين روايت از قاسم بن محمد نقل شده «2». جواب اين دو روايت همانطور كه گفتيم اين است كه زن متعه شده زوجه است، و آيه شريفه على رغم اين روايت آن را تجويز كرده.
و در تفسير قمى در ذيل آيه" فَمَنِ ابْتَغى وَراءَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العادُونَ" گفته: يعنى، كسى كه از اين حد و مرز تجاوز كند «3».
و نيز در همان كتاب در ذيل آيه" وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ" گفته: يعنى اوقات نماز و حدودش را حفظ مىكنند «4».
و در كافى به اسناد خود از فضيل روايت كرده كه مىگويد از حضرت باقر (ع) پرسيدم منظور از آيه" الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَواتِهِمْ يُحافِظُونَ" چيست؟ فرمود: مقصود نمازهاى واجب است، آن گاه پرسيدم منظور از آيه" الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ" چيست؟
فرمود: نمازهاى نافله است «5».
و در مجمع البيان مىگويد روايت از رسول خدا (ص) رسيده كه فرمود: هيچيك از شما نيست مگر آنكه داراى دو منزل است، منزلى در بهشت و منزلى در آتش، اگر كسى بميرد و داخل آتش شود اهل بهشت، منزلش را ارث مىبرند «6».
مؤلف: نظير اين روايت را قمى در تفسير خود به سندى كه به ابى بصير دارد، از امام صادق (ع) در ضمن حديثى مفصل آورده «7». و باز نظير آن در ذيل آيه" وَ أَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الْأَمْرُ" «8» در جلد چهاردهم اين كتاب گذشت.
جاى هيچ ترديدى نيست كه حوائج زندگى، بشر را وادار كرده كه براى اجتماع خود
(1 و 2) الدر المنثور، ج 5، ص 5. (3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 89. (5) فروع كافى، ج 3، ص 269، ح 12. (6) مجمع البيان، ج 7، ص 99. (7) تفسير قمى، ج 2، ص 89. (8) سوره مريم، آيه 39.