ترجمه تفسیر المیزان

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

جلد 15 -صفحه : 583/ 338
نمايش فراداده

نمى‏افتد «1».

و مراد بندگان رحمان، از اينكه در دعاى خود در خواست مى‏كنند به اينكه همسران و ذريه‏هايشان قرة عين ايشان باشد، اين است كه: موفق به طاعت خدا و اجتناب از معصيت او شوند و در نتيجه از عمل صالح آنان، چشم ايشان روشن گردد. و اين دعا مى‏رساند كه بندگان رحمان غير از اين، ديگر حاجتى ندارند. و نيز مى‏رساند كه بندگان رحمان اهل حقند و پيروى هواى نفس نمى‏كنند، (زيرا هر همسر و هر ذريه‏اى را دوست نمى‏دارند، بلكه آن همسر و ذريه را دوست مى‏دارند كه بنده خدا باشند).

معناى اينكه ايشان از خداوند مى‏خواهند:" ما را براى متقين امام قرار بده"

" وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً"- يعنى ما را توفيق ده تا در راه انجام خيرات و به دست آوردن رحمتت از يكديگر سبقت گيريم، در نتيجه ديگران كه دوستدار تقوايند از ما بياموزند و ما را پيروى كنند، هم چنان كه قرآن كريم درباره ايشان فرموده:" فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ" «2» و نيز فرموده:" سابِقُوا إِلى‏ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ" «3» و نيز فرموده:" وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ" «4».

و گويا مراد از دعاى مورد بحث، اين است كه: بندگان رحمان همه در صف واحدى باشند، مقدم بر صف ساير متقين. و به همين جهت كلمه" امام" را مفرد آورد و نفرمود:" و اجعلنا للمتقين ائمة".

بعضى «5» از مفسرين گفته‏اند: مفرد آوردن كلمه مذكور از اين جهت بوده كه اين كلمه هم در يك نفر و هم در جمع، مفرد مى‏آيد. بعضى «6» ديگر گفته‏اند: إمام در اينجا، جمع" آم" به معناى قاصد است، هم چنان كه كلمه" صيام" جمع صائم مى‏آيد و معناى آيه اين است كه: خدايا ما را قاصدين متقين قرار ده تا همواره ايشان را قصد كنيم، و به ايشان اقتدا نماييم، هم چنان كه اهل بيت (ع) آيه را" و اجعل لنا من المتقين اماما" قرائت كرده‏اند.

" أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا وَ يُلَقَّوْنَ فِيها تَحِيَّةً وَ سَلاماً خالِدِينَ فِيها حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقاماً" كلمه" غرفة" به طورى كه گفته‏اند به معناى بنايى است كه بالاى بناى ديگر واقع‏

(1) مفردات راغب، ماده" قر".

(2) پس بشتابيد به سوى خيرات. سوره بقره، آيه 148.

(3) به سوى آمرزش پروردگارتان و بهشت بشتابيد. سوره حديد، آيه 21.

(4) و پيشى‏گيرندگان، همان پيشى گيرندگان، مقربين درگاهند. سوره واقعه، آيه 11.

(5 و 6) جامع لاحكام القرآن، ج 13، ص 83.