ترجمه تفسیر المیزان

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

جلد 15 -صفحه : 583/ 395
نمايش فراداده

ابراهيم (عليه السلام) رب العالمين را با وصف خلق و هدايت (تدبير) معرفى و توصيف مى‏كند (الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ...)

" الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ... يَوْمَ الدِّينِ" بعد از آنكه رب العالمين را استثناء كرد، او را به اوصافى ستود كه با آن اوصاف حجت و دليلش بر مدعايش (او دشمن من نيست بلكه ربى است رحيم و داراى لطف و عنايت به حال من و منعم من است به تمامى نعمت‏ها و دافع تمامى شرور) تمام مى‏شود و آن اوصاف اين است:" الَّذِي خَلَقَنِي ...- آن كس كه مرا خلق كرد ..." و اما اينكه بعضى گفته‏اند كه: جمله" الَّذِي خَلَقَنِي ... جمله‏اى است استينافى، كه كلام را از سر شروع كرده، سخنى است كه نبايد بدان اعتناء كرد.

پس اينكه گفت:" الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ" سر آغاز هر نعمت، مساله خلقت را ذكر كرد، چون مطلوب، بيان استناد تدبير امر او است به خود او، اين از باب حكم كردن به تعبيرى است كه دليلش نيز همراهش باشد، چون برهان اينكه تدبير عالم قائم به خود خداى تعالى است، همين است كه خلقت عالم و ايجاد آن قائم به او تنهايى است، زيرا پر واضح است كه خلقت از تدبير منفك نمى‏شود و معقول نيست كه در اين موجودات جسمانى و تدريجى الوجود كه هستيش به تدريج تكميل مى‏شود، خلقت قائم به كسى، و تدبير قائم به كسى ديگر باشد، و از آنجا كه مى‏دانيم خلقت عالم قائم به خداى سبحان است، پس ناگزير بايد بدانيم كه تدبيرش نيز قائم به اوست.

و به همين عنايت بود كه هدايت را با فاء تفريع، بر خلقت عطف كرد و فهمانيد كه خداى تعالى بدين جهت هادى است كه خالق است.

و ظاهر جمله" فَهُوَ يَهْدِينِ"- كه به هدايت قيدى نزده- اين است كه مراد از آن مطلق هدايت است، چه هدايت به سوى منافع دنيوى و چه اخروى و تعبير به لفظ مضارع (هدايت مى‏كند) به منظور افاده استمرار است، پس معنا چنين است كه: خداى تعالى كسى است كه مرا آفريد و مدام مرا هدايت مى‏كند و همواره و از روزى كه مرا خلق كرده و به سوى سعادت زندگى‏ام راه‏نمايى كرده و مى‏كند.

در نتيجه آيه شريفه از نظر معنا نظير كلامى است كه خداى سبحان از موسى (ع) حكايت فرموده، كه به فرعون گفت:" رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‏" «1» يعنى به سوى منافعش هدايت كرد، كه منظور از هدايت، هدايت عامه است.

و اين همان معنايى است كه در اول سوره بدان اشاره نموده و فرمود:

(1) پروردگار ما كسى است كه هر چيزى راى آفريد هدايت هم كرد. سوره طه، آيه 50.