ترجمه تفسیر المیزان

‌صفحه‌ى 107

عباس روايت كرده «1».

و در الدر المنثور است كه نسايى و ابن منذر از ابن عباس روايت كرده‏اند كه گفت:

گوينده اين حرف كه" إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدى‏ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنا" حارث بن عامر بن نوفل بود «2».

و در تفسير قمى در ذيل آيه" وَ رَبُّكَ يَخْلُقُ ما يَشاءُ وَ يَخْتارُ ما كانَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ ..."

فرموده‏اند: اين خدا است كه امام را اختيار مى‏كند، و مردم اين حق را ندارند كه امام اختيار كنند «3».

مؤلف: اين روايت از باب جرى و تطبيق مصداق بر كلى است، مى‏فرمايد: يكى از امورى كه به دست خداى تعالى است، نه به دست مردم مساله امامت است، و اين بر اساس اين مساله است كه نصب امام معصوم واجب است از جانب خداى تعالى باشد، همانطور كه بعث انبياء واجب است از جانب او باشد، كه تفصيل اين مساله در سابق گذشت.

و در همان كتاب در روايت ابى الجارود، از امام باقر (ع) آمده كه در ذيل آيه" وَ نَزَعْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيداً" فرمود: شهيد از اين امت، امام اين امت است.

مؤلف: اين نيز از باب جرى و تطبيق مصداق بر كلى است «4».

(1) الدر المنثور، ج 5، ص 134 (ط بيروت).

(2) الدر المنثور، ج 5، ص 134.

(3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 143.