اين سوره بطورى كه آغاز و انجام آن و نيز مطالبى كه بين اين آغاز و انجام فاصله شده شهادت مىدهد، در مقام انذار و هشدار دادن بشر است، مگر شش آيه آن كه از جمله" إِلَّا الْمُتَّقِينَ يا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ" آغاز مىشود، كه اين شش آيه استطرادى (و از باب حرف حرف مىآورد) در وسط آيات سوره قرار گرفته.
در اين سوره اين معنا را خاطر نشان مىسازد كه سنت الهى بر اين جريان يافته كه انبياء و رسولانى برگزيند، و كتاب و ذكرى بر آنان نازل كند، و هيچگاه اسراف و افراط مردم در قول و فعلشان او را از اين كار باز نمىدارد، بلكه همواره رسولان و انبيايى فرستاده، و استهزاء كنندگان و تكذيب كنندگان ايشان را هلاك نموده، و سپس به سوى آتشى جاودانه سوق داده است.
و در اين بيان نخست مساله ارسال رسل را به طور اجمال ذكر مىكند، و سپس از بين آنان ابراهيم و سپس موسى و آن گاه عيسى (ع) را نام مىبرد، و مطالبى از اسراف كفار نقل نموده، از آن جمله يكى از مهمترين گفتار آنان را كه مىگفتند خداى سبحان فرزند گرفته، و ملائكه دختران او هستند ذكر مىكند. و اين بدان جهت است كه نسبت به خصوص اين عقيده و رد آن عنايت داشته، و به همين جهت آن را مكرر نقل مىكند و جواب مىگويد، و گويندگان آن را به عذاب تهديد مىكند، البته در اين سوره حقايق متفرق ديگرى نيز هست.