ترجمه تفسیر المیزان

" وَ تَقُولُوا سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ"

- كلمه" مقرنين" به معناى" مطيقين" است چون مصدر" اقران" به معناى اطاقه است.

و ظاهر ذكر نعمت در موقع به كار بستن و انتفاع از آن اين است كه شكر منعم را بجا آورد. و لازمه آن اين است كه ذكر نعمت غير از گفتن" سُبْحانَ الَّذِي ..." بوده باشد، چون اين كلمه تسبيح و تنزيه خدا است از هر چيزى كه لايق ساحت كبريايى او نباشد، از قبيل شريك داشتن در ربوبيت و الوهيت. و معلوم است كه ذكر نعمت و شكر منعم- همان طور كه گفتيم- غير از تنزيه است. مؤيد اين معنا رواياتى است كه از رسول خدا (ص) و ائمه اهل بيت (ع) رسيده كه: در هنگام سوار شدن بر مركب بگوييد:" الحمد للَّه الذى سخر لنا هذا و ما كنا له مقرنين" با اينكه در آيه آمده:" سُبْحانَ الَّذِي ..."

و در كشاف از حسن بن على (ع) روايت كرده كه مردى را ديد بر حيوان خود سوار مى‏شود، و مى‏گويد:

" سبحان الذى سخر لنا هذا". حضرت پرسيد آيا مامور شده‏ايد اينچنين بگوييد؟

عرضه داشت: پس مامور شده‏ايم چه بگوييم؟ فرمود: اينكه به ياد نعمت پروردگار خود بيفتيد «1».

" وَ إِنَّا إِلى‏ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُونَ"

- اين جمله شهادت به حقانيت معاد است، مى‏گويند ما گواهى مى‏دهيم كه به سوى پروردگار خود برمى‏گرديم.

(1) تفسير كشاف، ج 4، ص 239.