اين دسته از آيات، قسمتى از اقوال و عقايد كفار را كه اسراف و كفر به نعمت منشا آن بود حكايت مىكند، مثل اينكه مىگفتند خدا فرزند دارد و ملائكه دختران خدايند، و اين را دليل بر ملائكهپرستى خود مىگرفتند، و آيات مورد بحث بعد از حكايت اين اقوال آن را رد مىكند.
" وَ جَعَلُوا لَهُ مِنْ عِبادِهِ جُزْءاً إِنَّ الْإِنْسانَ لَكَفُورٌ مُبِينٌ"
مراد از" جزء" فرزند است، و چون ولادت عبارت است از جدا شدن جزئى از انسان پس فرزند جزئى از پدر است، كه از او جدا شده و به صورت خود درآمده است.
و منظور از اينكه از فرزند تعبير به جزء كرده اين است كه به محال بودن گفتار مشركين اشاره كند، و بفرمايد: اشتقاق و جدا شدن چيزى از چيز ديگر به هر قسم كه تصور شود وقتى ممكن است كه آن چيز اولى مركب از اجزايى باشد تا يك جزء آن جدا گردد، و خداى سبحان جزء ندارد، بلكه از هر جهت واحد است. با اين بيان روشن گرديد كه كلمه" عباده" بيانى است براى كلمه" جزءا". و اشكالى نيست در اين كه بيان مقدم بر مبين شده و همچنين اشكالى نيست در اين كه بيان به صورت جمع آمده و مبين به صورت مفرد.