و در آيه شريفه، مؤمنين را به غلبه و پيروزى وعده مىدهد، البته به شرطى كه مؤمنين خدا و رسول را اطاعت كنند، پس آيه شريفه از نظر معنا نظير آيه" وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ" «1» مىباشد.
" إِنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ إِنْ تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ وَ لا يَسْئَلْكُمْ أَمْوالَكُمْ"
در اين آيه با بيان حقيقت زندگى دنيا و آخرت، مؤمنين را ترغيب مىكند به زندگى آخرت، و نسبت به زندگى دنيا بى رغبت و بى ميلى مىكند به اين كه مىفرمايد: زندگى دنيا بازيچه و لهو است، كه بيان آن در سابق گذشت.
" وَ إِنْ تُؤْمِنُوا ..."
- يعنى اگر ايمان آوريد، و با اطاعت خدا و رسول تقوى گزينيد، خدا پاداشهايتان را مىدهد، و به ازاى آنچه به شما مىدهد مالى از شما نمىخواهد. و ظاهر سياق اين است كه مراد از اموال همه اموال باشد، و آيه بعدى هم مؤيد اين معنا است.
" إِنْ يَسْئَلْكُمُوها فَيُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَ يُخْرِجْ أَضْغانَكُمْ"
كلمه" احفاء" كه مصدر" يحفكم" است، به معناى اجهاد و تحميل مشقت است. و مراد از" بخل" به طورى كه گفتهاند «2» خوددارى از اعطاء است. و" أضغان" به معناى كينهها است.
مىفرمايد: مالهايتان را از شما نمىخواهد، چون اگر همه اموال شما را طلب كند مشقت بزرگى به شما تحميل كرده، و آن وقت ديگر حاضر نمىشويد چيزى بدهيد چون اموالتان را دوست داريد، و اين باعث مىشود كه كينههاى درونيتان بيرون بريزد و گمراه شويد.
" ها أَنْتُمْ هؤُلاءِ تُدْعَوْنَ لِتُنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَمِنْكُمْ مَنْ يَبْخَلُ ..."
اين آيه به منزله استشهادى است براى بيان آيه قبلى، گويا فرموده: اگر خدا همه اموال شما را طلب كند، شما دچار بخل خواهيد شد، به شهادت اينكه خود شما وقتى دعوت مىشويد كه در راه خدا انفاق كنيد- با اينكه انفاق پارهاى از مال است- بعضى از شما بخل مىورزد، پس از اين وضع روشن مىشود كه اگر خدا همه اموال شما را طلب كند بخل خواهيد ورزيد.
(1) سوره آل عمران، آيه 139. (2) مجمع البيان، ج 9، ص 107.