خداى سبحان سپس كلام خود را با وعده و وعيد خاتمه مىدهد. وعده در مقابل اطاعت، و وعيد در مقابل معصيت. مىفرمايد:" فَإِنْ تُطِيعُوا" اگر اطاعت كنيد و براى قتال بيرون شويد" يُؤْتِكُمُ اللَّهُ أَجْراً حَسَناً" خدا اجر نيكى به شما مىدهد" وَ إِنْ تَتَوَلَّوْا" و اگر روى بگردانيد و نافرمانى كنيد و خارج نشويد" كَما تَوَلَّيْتُمْ مِنْ قَبْلُ" همانطورى كه بار قبلى رو گردانديد، و در سفر حديبيه خارج نشديد، آن وقت" يُعَذِّبْكُمْ عَذاباً أَلِيماً" خدا در دنيا- به طورى كه از ظاهر مقام استفاده مىشود- و يا هم در دنيا و هم در آخرت شما را به عذابى اليم و دردناك معذب مىكند.
" لَيْسَ عَلَى الْأَعْمى حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ"
در اين آيه حكم جهاد را از معلولين كه جهاد برايشان طاقتفرساست به لسان رفع لازمهاش برمىدارد، يعنى نمىفرمايد اينها حكم جهاد ندارند، بلكه مىفرمايد لازمه آن را كه حرج است ندارند. آن گاه در اينجا نيز مانند آيه قبلى كلام را با وعده و وعيد خاتمه مىدهد. در وعدهاش مىفرمايد: و هر كس خدا و رسول او را اطاعت كند خدا در بهشتى داخلش مىسازد كه نهرها از دامنه آن جارى است. و در وعيدش مىفرمايد و هر كس روى بگرداند خدا به عذابى دردناك معذبش مىكند.