مؤلف: امام اين معنا را از اطلاق تسبيح در آيه استفاده كردهاند، هر چند كه موردش خاص نماز صبح و عصر باشد، پس منافاتى بين اين دو روايت نيست، چون مورد مخصص نمىشود.
و در كافى به سند خود از حريز از زراره از امام باقر (ع) روايت كرده كه گفت:
به حضورش عرضه داشتم معناى جمله" وَ أَدْبارَ السُّجُودِ" چيست؟
فرمود: چند ركعت بعد از مغرب است «1».
مؤلف: اين روايت را قمى هم در تفسير خود به سندى كه به ابن ابى بصير دارد از حضرت رضا (ع) نقل كرده، و عبارت آن چنين است: چهار ركعت بعد از مغرب است «2».
و در الدر المنثور است كه مسدد در مسند خود، و ابن منذر و ابن مردويه از على بن ابى طالب (ع) روايت كردهاند كه فرمود:
از رسول خدا (ص) معناى" أَدْبارَ السُّجُودِ" را پرسيدم، فرمود: منظور دو ركعت بعد از مغرب است، و منظور از" ادبار النجوم" دو ركعت قبل از نماز صبح است «3».
مؤلف: نظير اين روايت از ابن عباس و عمر از رسول خدا (ص) نقل شده «4».
و در مجمع البيان آن را مستند به حسن بن على (ع) نيز كرده كه آن جناب از رسول خدا (ص) نقل كرده است «5».
و در تفسير قمى در ذيل آيه" فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ يَخافُ وَعِيدِ" آمده كه امام فرمود:
يعنى اى محمد! با آن وعدههاى عذابى كه در قرآن دادهايم ايشان را تذكر بده «6».
(1) نور الثقلين، ج 5، ص 118، به نقل از كافى. (2) تفسير قمى، ج 2، ص 327. (3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 110. (5) مجمع البيان، ج 9، ص 150. (6) تفسير قمى، ج 2، ص 327.