و معنايش اين است كه:

وقتى قرآن داراى چنين صفاتى بود، و در آنچه از حال مردم بعد از مرگشان خبر مى‏داد صادق بود، پس پروردگارت را كه چنين كتابى بر تو نازل كرده تسبيح گوى، و او را از هر عيبى منزه بدار، در حالى كه از نام او استقامت بجويى، و يا مظهر نام او باشى، و از عقيده و ادعايى كه اين مكذبين و ضالين دارند اعراض نمايى.

بحث روايتى

رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته

در مجمع البيان در ذيل آيه" أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ" مى‏گويد:

از رسول خدا (ص) روايت شده كه فرمود:

هيچ وقت نگوييد من زراعت كردم، بلكه بگوييد من حرث كردم «1».

مؤلف

اين روايت را الدر المنثور هم از عده‏اى از صاحبان كتب حديث از ابو هريره از آن جناب نقل كرده «2».

و در تفسير قمى در ذيل آيه" أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ" مى‏گويد:

از معصوم روايت شده كه فرمود:

" مزن" ابر است و در ذيل جمله" نَحْنُ جَعَلْناها تَذْكِرَةً" فرمود:

يعنى آتش را وسيله يادآورى آتش روز قيامت كرديم،" وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِينَ" فرمود يعنى وسيله زندگى محتاجان «3».

و در مجمع البيان در ذيل آيه شريفه" فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ" مى‏گويد:

در روايتى صحيح از رسول خدا (ص) آمده كه وقتى اين آيه نازل شد، فرمود:

همين آيه را ذكر ركوع خود كنيد (و بگوييد سبحان ربى العظيم) «4».

مؤلف

اين روايت را كتاب فقيه «5» نيز به طور مرسل، يعنى بدون ذكر سند آورده.

(1) مجمع البيان، ج 9، ص 223.

(2) الدر المنثور، ج 6، ص 161.

(3) نور الثقلين، ج 5، ص 224 به نقل از تفسير قمى.

(4) مجمع البيان، ج 9، ص 224.

(5) فقيه، ج 1، ص 207، ح 17.