ترجمه تفسیر المیزان

نمى‏تواند آن را ببندد، و خداى تعالى آن را از باطنش به ظاهرش سرايت مى‏دهد «1».

و در مجمع البيان است كه عياشى به سند خود از محمد بن مسلم از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: اين به چه كار شما مى‏آيد كه اظهار خوبيها نموده بديهاى خود را پنهان بداريد، آيا جز اين است كه وقتى به و جدان خود مراجعه مى‏كنيد خودتان مى‏فهميد كه چنين واجد خوبيها و فاقد بديها نيستيد؟ آرى حتما مى‏يابيد، چون خداى تعالى فرموده:" بَلِ الْإِنْسانُ عَلى‏ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ" وقتى باطن آدمى اصلاح شد ظاهرش نيرومند مى‏گردد «2».

مؤلف: اين روايت را كلينى هم در اصول كافى به سند خود از فضل ابى العباس از آن حضرت روايت كرده «3».

و در همان كتاب از عياشى از زراره روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم: حد آن مرضى كه بيمار روزه را مى‏خورد چيست؟ در پاسخ من اين آيه را تلاوت كردند:" بَلِ الْإِنْسانُ عَلى‏ نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ"، و فرمودند: خود انسان بهتر مى‏داند كه چه وقت طاقتش تمام مى‏شود، و تا چه حدى طاقت تحمل مرض و روزه را دارد «4».

مؤلف: اين روايت را صاحب فقيه هم آورده «5».

(1) اصول كافى، ج 2، باب 116، ص 294، ح 6.

(2) مجمع البيان، ج 10، ص 396، چاپ بيروت.

(3) اصول كافى، ج 2، ص 223، حديث 11.

(4) مجمع البيان، ج 10، ص 396.

(5) من لا يحضره الفقيه، ج 2، كتاب الصوم، ص 132، ط جامعه مدرسين.