يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها (42) فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها (43) إِلى رَبِّكَ مُنْتَهاها (44) إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها (45) كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلاَّ عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها (46)
از تو از رستاخيز مىپرسند كه وقت وقوع آن كى است؟ (42).
تو از بسيار سخن گفتن از آن چه به دست مىآورى؟ (43).
هيچ، براى اينكه انتهاى آن- وقت معينش- نزد پروردگار تو است (44).
اصلا وظيفه تو تنها انذار كسى است كه از آن روز دلواپسى دارد (45).
روزى كه وقتى آن را مىبينند چنين به نظر مىرسد كه گويا بيش از شبى يا بامدادى با زندگى دنيا فاصله نداشتهاند (46).
در اين چهار آيه متعرض سؤال مشركين از زمان قيام قيامت شده، آن را رد مىكند، به اينكه علم به آن نزد احدى نيست، و كسى به جز خداى تعالى از آن خبر ندارد، و خداى تعالى علم به آن را به خود اختصاص داده.