در مجمع البيان، است كه: گويند رسول خدا (ص) لشكرى به سوى قبيلهاى از كنانه گسيل داشت، و منذر بن عمرو انصارى يكى از نقباء را سرپرست آنان كرد، لشكر به طرف آن قبيله روان شد، و مراجعتش طول كشيد، منافقان گفتند همه آنان كشته شدند، خداى تعالى سوره مورد بحث را نازل كرد، و خبر داد كه" وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً"- نقل از مقاتل «1».
بعضى «2» ديگر گفتهاند: اين سوره وقتى نازل شد كه رسول خدا (ص) على (ع) را به جنگ ذات السلاسل فرستاد، و على (ع) لشكر دشمن را شكست داده بود، و اين بعد از چند نوبت اعزام لشكر واقع شد كه رسول خدا (ص) بسركردگى غير على (ع) فرستاده بود، آنها نتوانستند كارى صورت دهند و هر يك لشكر را دچار شكست نموده، نزد رسول خدا (ص) برگشتند، اين قصه در حديثى طولانى از امام صادق (ع) روايت شده.
آن گاه فرموده: و از اين جهت آن را ذات السلاسل خواندهاند كه آن جناب شكست فاحشى به ايشان داده و عدهاى را كشت و جمعى را اسير نموده، اسيران را در طناب آن چنان به هم بست كه گويى در كنده و زنجيرند.
و وقتى اين سوره نازل شد رسول خدا (ص) از خانه به ميان مردم آمد و نماز صبح را خواند و در نماز همين سوره را تلاوت كرد، بعد از آنكه نمازش تمام شد اصحابش عرضه داشتند: ما اين سوره را نشنيده بوديم، رسول خدا (ص) فرمود: بله على بر دشمنانش ظفر يافت و خداى تعالى اين سوره را فرستاد، و جبرئيل امشب با آوردن آن، فتح على را به من مژده داد، چند روز بيشتر نگذشت كه على (ع) با غنائم و اسيران برسيد.
(1 و 2) مجمع البيان، ج 10، ص 528.