اراده تشريعى

روشن است كه اراده دو گونه است:

1. اراده تكوينى و آن اراده اى است كه به فعل خود مريد، يعنى به تكوين،تحقق و ايجاد آن تعلق مى گيرد.

2. اراده تشريعى و آن اراده اى است كه به فعل ديگرى تعلق مى گيرد بدين اعتبار كه وى آن را به اختيار خود انجام دهد.

از آنچه گذشت روشن شد كه اراده مورد نظر در اين آيات اولا و بالذات،اراده تشريعى است و متعلق به اوامر و نواهى يى كه متوجه همسران رسول خداصلى الله عليه وآله گرديده است، اما اين اراده نشات گرفته از اراده ديگرى است كه به زدودن پليدى از اهل بيت و پاكيزه گرداندن آنان تا حد عصمت تعلق گرفته است. اين اراده دوم، مدلول اولويت قطعى و مفهوم موافقت است. بدون شك اين اراده از اراده اول شديدتر، اكيدتر، راسخ تر و جدى تر است.