قبل از اسلام در برخي از كشورها مثل يونان و هند [ عقيده اي ] وجود داشته است و آن اينكه روح انسان قبلا در عالم ديگر به تمام و كمال آفريده شده است و بعد ، از آنجا مثل مرغي كه در قفس مي كنند ، او را به اين عالم مي آورند . اگر اينطور باشد ، بايد انسان قفس را بشكند ولي قرآن در يكي از آيات سوره مؤمنون [ اين نظر را رد مي كند ] و تعبير عجيبي دارد كه صدرالمتألهين مي گويد من نظريه " جسمانية الحدوث و روحانيةالبقاء " بودن روح را از اين آيه كشف كردم . وقتي درباره انسان بحث مي كند ، مي فرمايد : ما انسان را از خاك آفريديم ، مرحله به مرحله آمد تا اينكه نطفه شد ، نطفه علقه شد ، علقه مضغه شد و مضغه استخوان شد و بر روي استخوان گوشت پوشانيده شد . بعد مي فرمايد : " ثم انشاناه خلقا اخر " ( 1 ) ما همين ماده و طبيعت را تبديل به چيز ديگري كه روح است كرديم ، يعني روح زائيده همين طبيعت است . روح مجرد است ، ولي " مجرد زائيده از ماده " است . پس انسان در جاي ديگري به صورت كامل نبوده تا بعد در اين عالم ، در قفس قرار گرفته باشد . انسان در اينجا در دامن مادر خودش است . طبيعت ، ما در روح انسان است و انسان در طبيعت كه زندگي مي كند ، در دامن مادر زندگي مي كند . بنابراين در همين جا بايد تكامل پيدا كند ، نه اينكه قبلا تكامل پيدا كرده است و بعد اينجا
1 سوره مؤمنون ، آيه . 14