پيامبر عظيم الشّأن اسلام از دو وديعه نفيس خود به ثقل اكبر و ثقل اصغر ياد كرد; خواهيد پرسيد كه چرا پيامر(صلى الله عليه وآله) كتاب خدا را با عنوان «ثقل اكبر» و عترت را با عنوان «ثقل اصغر» مورد توجّه قرار داده است.
قرآن وسيله اى است براى هدايت، كه از يك سو به خدا اتّصال دارد و از سوى ديگر در اختيار ما است، به اين معنا كه قرآن دو جنبه دارد: جنبه عرشى (آسمانى) و جنبه زمينى، و اهل بيت به مقتضاى مفهوم قرآنى «اَنا بَشَرٌ مِثْلُكُم» (كهف / 110) با صرف نظر از مقامات معنوى، جنبه زمينى دارند.
«بحرانى» مفسّر معروف نهج البلاغه مى گويد: قرآن اكبر بزرگ تر از عترت است; زيرا عترت تابع و پيرو قرآن است.
مرحوم آيت اللّه خويى در تفسير خود بر نهج البلاغه مى نويسد:
چون قرآن سند و معجزه رسالت و سند ولايت و اساس دين است از عترت بزرگ تر به حساب آمده و عترت، اصغر محسوب گشته است.
فقيه و عارف كبير حضرت امام خمينى مى گويد: «مقام والاى ثقل اكبر و ثقل كبير كه از هر چيز اكبر است جز ثقل اكبر كه اكبر مطلق است...»
در اين سخن بلند الهى از اهل بيت به عنوان «ثقل كبير» و از قرآن به عنوان «اكبر مطلق» ياد شده است; چون قرآن معجزه جاويد و سند حقّانيّت امامت و نبوّت است، فوق همه چيز است و چيزى جز خدا برتر از او نيست. پس قرآن بزرگ تر (اكبر) از همه اشياء است جز خدا كه: اللّهُ اَكْبرُ مِن كُلّ شىء».