باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند همه در عيد به صحرا و گلستان بروند عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا

جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پا تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا

الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى خبر، شايد تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را

كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و ناممرا برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را