مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 104

شير گفتش تو ز اسباب مرض گفت آن شير اندرين چه ساكنست قعر چه بگزيد هر كه عاقلست ظلمت چه به كه ظلمتهاى خلق گفت پيش آ زخمم او را قاهرست گفت من سوزيده ام زان آتشى تا به پشت تو من اى كان كرم تا به پشت تو من اى كان كرم
اين سبب گو خاص كاينستم غرض اندرين قلعه ز آفات آمنست زانك در خلوت صفاهاى دلست سر نبرد آنكس كه گيرد پاى خلق تو ببين كان شير در چه حاضرست تو مگر اندر بر خويشم كشى چشم بگشايم بچه در بنگرم چشم بگشايم بچه در بنگرم